Schrijver/regisseur Lukas Dhont weeft dramatisch gewicht in zijn speelfilm van 2018 film debuut met Meisje. Het resoneerde met sommige kijkers, maar de negatieve politiek eromheen afbeelding van genderdysforie door lang transgender te leiden. In Dhonts tweede speelfilm, Dichtbij behandelt de evolutie van jonge mannelijke vriendschappen en de sociale constructies die verbondenheid op fysiek en spiritueel niveau bepalen.
‘Close’ richt zich op de vriendschap van tienerjongens
Twee 13-jarige jongens genaamd Léo (Eden Dambrine) en Rémi (Gustav De Waele) hebben een vriendschap die zo diep gaat als een familie. Ze brachten al hun vrije tijd met elkaar door, dus het nieuws dat ze in dezelfde klas op school waren ingeschreven, schokte hun hart. De fysieke genegenheid van Léo en Rémi irriteert de andere kinderen in hun klas echter, omdat ze denken dat ze zijn homo en hebben een relatie met elkaar. Als reactie daarop ontketenen hun leeftijdsgenoten hun pre-adolescente wreedheid op hen.
De schijnbaar onbreekbare vriendschap begint af te brokkelen om verdere spot te voorkomen. Léo en Rémi’s verlies van vriendschap heeft uiteindelijk ernstige gevolgen die hun band voor altijd beïnvloeden, en hun begrip van sociaal aanvaardbare ideeën over mannelijkheid en genegenheid ondervragen. Als gevolg hiervan neemt de relatie van Léo en Rémi een nieuwe vorm aan.
Verlies van onschuld en gesprek gehuld in intimiteit
Het scenario van Dhont en Angelo Tijssens toont de wilde fantasieën van jongeren in de heerlijke vriendschap van Léo en Rémi. Ze brengen hun zomerdagen door met rennen door de prachtige velden, genietend van het verblijf en passen de bovengenoemde verbeeldingskracht toe op hun spel. Dichtbij praten over de hoop en dromen die tieners hebben voor de toekomst. Rémi speelt fluit met de onsterfelijke steun van Léo, die zich een leven voorstelt waarin hij optreedt als manager voor de muzikale carrière van zijn vriend.
De kinderlijke magie van Léo en Rémi eindigt abrupt op hun eerste schooldag. Iemands pre-tienerjaren zijn enkele van de meest transformerende, en Dhonts tweede poging is geen uitzondering. De twee jongens beginnen belachelijk te worden voor hun fysieke genegenheid, die ze als vanzelfsprekend beschouwen totdat hun vrienden anders zeggen. Homofobie is aangeleerd, niet vastklampen, die het zaad van onzekerheid in Léo plantte dat bleef ontkiemen. Hij worstelt op een andere manier met zijn ideeën over mannelijkheid dan Rémi, waardoor een gat in hun vriendschap ontstaat dat steeds meer een spinnenweb wordt.
Dichtbij vertelt over een verlies van onschuld dat nooit kan worden teruggevorderd. Léo’s plotselinge gedragsverandering strekt zich uit tot zijn voorheen gepassioneerde karakter, waardoor zijn fantasierijke perspectief achterblijft in de tijd die hij met Rémi doorbracht. Woorden hebben een enorme kracht, want de oordelen die ze bevatten, zetten hun vriendschap op de weg naar vernietiging. Dhont neemt de kijker mee terug door vertrouwde omgevingen, maar ze behouden niet de schoonheid die ze ooit hadden. Het scenario van Dhont en Tijssens heeft een zeer ontroerende benadering van het verlies van jeugd en onschuld.
‘Close’ wil met geweld aan de harten trekken
VERWANT: Filmrecensies ‘EO’ [AFI Fest 2022]: Polen’s Oscar-inzending uit 2023 straalt grenzeloze empathie uit
Dichtbij omarmen de zachte warmte van het prachtige werk van cameraman Frank van den Eeden. De kleuren zijn helder, vooral fel geel en rood. Framing maakt effectief gebruik van close-ups, waardoor een gevoel van verbondenheid ontstaat, niet alleen tussen Léo en Rémi, maar ook in relatie tot het publiek. Dat zie je ook terug in de melancholische partituur van componist Valentin Hadjadj en Dhonts snel oorverdovende gebruik van de stilte.
Er is een bepaalde aard van ademen voor: Dichtbij. Dit motief wordt uitgespeeld door het gebruik van Rémi’s blaasinstrument en Léo’s methode om zijn vriend te helpen in slaap te vallen met rustgevende woorden en zachte lucht op hem te blazen. Voordat er enkele verontrustende onthullingen aan de oppervlakte komen, bouwt Dhonts film een wereld op die zo glad en licht aanvoelt als lucht.
Léo van Dambrine en Rémi van De Waele dragen bij aan het weidse karakter van de film. Ze voegen authenticiteit toe aan de vriendschappen van hun personages en de hartverscheurende ontdekkingen die ze onderweg doen. Helaas is Dhont tevreden met het voor de hand liggende. Hij pakt de donkere materie van de film aan als een plotapparaat, wat uiteindelijk de impact van de film tenietdoet. Hoewel niet op een uitbuitende manier behandeld, mist deze tweede helft van het verhaal veel van wat zijn voorganger zo indrukwekkend maakte.
Dhont stelt vragen over wat het betekent om dichtbij te zijn, en hoe die intimiteit wordt beïnvloed door de ontberingen van het leven. Zijn onderzoek naar deze vragen gecombineerd met hoe de rol van adolescente mannelijkheid in mannelijke vriendschappen aantrekkelijk is, maar hij zet ze achter de branders in ruil voor een emotionele stoot die niet welkom voelt. Dichtbij emotioneel gepast en thematisch charmant in het begin, maar verliest veel van zijn oprechtheid in zijn tranentrekkende manipulatieve aanraking.
Dichtbij vanaf 13 januari in de bioscoop.
“Valt vaak naar beneden. Algemene tv-fan. Ongeneeslijke zombie-fan. Subtiel charmante probleemoplosser. Amateur-ontdekkingsreiziger.”
