2. Hij heeft de ineenstorting van regeringen veroorzaakt en wereldrecords gebroken

Slechts één jaar nadat hij de politiek inging, was De Croo verantwoordelijk voor de val van de Belgische regering.

Als nieuw verkozen voorzitter van de Vlaamse liberale partij drong hij er bij de federale regering van Yves Leterme op aan een oplossing te vinden voor het constitutionele geschil over het stemmen in het Brusselse kiesdistrict en daarbuiten. Hoewel het probleem is nogal technischhet was ook politiek zeer controversieel in Vlaanderen.

Toen de regering er niet in slaagde een oplossing te vinden, besloot De Croo in april 2010 dat zijn partij de regering zou verlaten, wat leidde tot zijn ineenstorting. Na nieuwe verkiezingen in juni 2010 beleefde het land een periode van ruim 500 dagen zonder regering – een nieuw wereldrecord.

3. Hij werd enkel premier vanwege het Belgische compromis

Op het eerste gezicht is De Croo goed gepositioneerd om de leider van het land te worden: hij is een Vlaams politicus die uitstekend Frans spreekt – geen klein detail in de Belgische politiek – en ervaring heeft met het leiden van een team met veel nieuwe gezichten. Als huidige vice-premier zal hij midden in deze pandemie zorgen voor de continuïteit.

Maar in feite zal zijn benoeming slechts de leider van de vierde grootste partij in de coalitie tot verantwoordelijke regeringsleider maken. (De nationalistische Nieuw-Vlaamse Alliantie en het extreemrechtse Vlaams Belang niet meegerekend, die niet in de regering zitten ondanks dat ze de twee grootste partijen in Vlaanderen zijn.)

De Croo’s partner bij de onderhandelingen over de regeringsformatie, Paul Magnette, een Franstalige socialist, lag een meer voor de hand liggende keuze omdat zijn partij de grootste partij in de coalitie was. Franstalige liberalen waren er echter resoluut tegen dat Magnette premier zou worden en bepleitten in plaats daarvan dat de huidige zittende Sophie Wilmès in functie zou blijven.